Апошні сапраўдны бард зачараванай краіны. Вось так нямецкі часопіс Folker напісаў пра Віктара Шалкевіча.
Віктар Шалкевіч з малаком маці ўвабраў у сябе культурную ідэнтычнасьць беларуска-польска-расейска-габрэйскай сумесі народаў сваёй радзімы: неабсяжныя абшары краіны, беларуская сьціпласьць, гордая польская літаратура, ад якой ён ахвотна адштурхоўваецца і габрэйскі гумар. За гадзіну Шалкевіч распавядае сорак жартаў. Песьні пра каханьне чаргуюцца зь «беларускім блюзам» (маецца на ўвазе песьня Шалкевіча «Смутны беларускі блюз»).
2. Цiхi анёл
У песні «Яна праваслаўная, я — каталік» ён выказвае наіўнае жаданне гармоніі і прымірэньня супрацьлегласьцяў. Калі Шалкевіч шукае мацнейшую форму выказваньня, ён дасьціпна і з шармам выкарыстоўвае танга, часам дзеля таго, каб празь перабольшаньне з халодным цынізмам падкрэсьліць страту ўсялякіх надзеяў на спраўджаньне свайго імкненьня. Ён рэгулярна зьвяртаецца да габрэйскай тэматыкі — так, як у песьні пра «Касю на Брукліне», што забылася на сваіх габрэйскіх сяброў, або ў «Добрай раніцы», загалоўнай песьні чацьвертага альбому «Добрай раніцы, жлобская нацыя!». Альбо ў «Juden Tango» ён просіць жыдоў не ўцякаць так проста.
У славянамоўным краі ад Польшчы да Расеі Шалкевіч — у дарозе, і там ён, сапраўды, мае патрэбу толькі ў самім сабе і сваёй гітары. Дагэтуль ён выдаў шэсьць альбомаў: гэта сола або запісы ўжывую зь невялікім ансамблем, але адзін зь іх — студыйны запіс з выбранымі песьнямі, які мае назву «Добрай раніцы. Выбранае» (BMA Group, 2002). Гэта вельмі складаныя ў музычным пляне творы, разнастайныя стылістычна (ад року да «рускіх народных»), з выкарыстаньнем акардэона, электрычных гітарных рыфаў, фагота ды іранічна ўстаўленай балалайкай. Але становіцца чутно: карані яго музыкі ляжаць глыбока ў яго беларускай радзіме і ня маюць нічога супольнага з усялякага кшталту капіяванай амэрыканскай лухтой.
Комментариев нет:
Отправить комментарий