Творчы вечар Яўгена Паплаўскага ў Менску ў Беларускай дзяржаўнай філармоніі.

     Раней мы пiсалi пра Творчы вечар Яўгена Паплаўскага з удзелам кампазітараў з Кракава і Познані. Прапануем невялiкую фотасправаздачу з канцэрта - некалькі фотаздымкаў.

     На Творчы вечар у Мінск прыехала дэлегацыя выкладчыкаў Поразаўскай сярэдняй школы на чале з дырэктарам Паплаўскай Ларысай Іванаўнай. Завітаў і наш акадэмік Агеец Уладзімір Юльянавіч.

Wesołych Świąt Bożego Narodzenia!

     Z okazji Świąt Bożego Narodzenia życzę, aby przy świątecznym stole nie zabrakło światła i ciepła rodzinnej atmosfery, 

a Nowy Rok niósł ze sobą szczeście i pomyślność. Wesołych Świąt i Wszystkiego Najlepszego w Nowym Roku!:)

Открытый архив 1937 год.

     1937 год — пик советских политических репрессий. Прошло 80 лет, но архивы до сих пор остаются закрытыми. Неизвестно, где похоронены расстрелянные, мы мало знаем о судьбе тех, кто побывал в лагерях.

     Прямая ссылка на Спецпроект TUT.BY "Открытый архив 1937".

     Есть несколько фамилий и из Порозово:

Пинюта Иван Францевич

Дата рождения	1914
Место рождения	м. Порозово, Гродненская обл.
Должность	не работал, находился на нелегальном положении
Последний адрес	Гродненская обл., местечко Порозово
Дата ареста	27.07.1946
Дата осуждения	19.11.1946
Обвинение	63, п. 1 УК БССР - участие в польской националистической организации"АК"
Дата реабилитации	20.09.1995

Творчы вечар Яўгена Паплаўскага з удзелам кампазітараў з Кракава і Познані

     Творчы вечар з удзелам кампазітараў з Кракава і Познані адбудзецца 18 лістапада 2017 года ў Мінску ў Зале імя Р.Шырмы Беларускай дзяржаўнай філармоніі.

     Харавыя творы прагучаць у выкананні Заслужанага калектыву Рэспублікі Беларусь Дзяржаўнай акадэмічнай ХАРАВОЙ КАПЭЛЫ імя Р.Шырмы, Жаночага камернага хору "CONCERTINO" і КАНЦЭРТНАГА ХОРУ Мінскага дзяржаўнага музычнага каледжа імя М.Глінкі на кананічныя лацінскія тэксты, на словы Ларысы Геніюш, Наталлі Арсенневай, Янкі Купалы, Якуба Коласа і Афанасія Фета.

     Ніжэй афіша, фотаздымкі ХАРАВОЙ КАПЭЛЫ імя Р.Шырмы і КАНЦЭРТНАГА ХОРУ Мінскага музычнага каледжа імя М.Глінкі.

З павагаю, Яўген Паплаўскі

Новы Аўтарскі кампакт-дыск Яўгена Паплаўскага "Пожні"

     Нядаўна ў Мінску пабачыў свет восьмы Аўтарскі кампакт-дыск Пожні, у які ўвайшлі Missa brevis (напісана па просьбе знакамітага польскага дырыжора Станіслава Краўчыньскага, якому і прысвечана), Малітвы (прысвечаны ксяндзу, доктару тэалогіі Станіславу Глякоўскаму), Дыптых на словы Наталлі Арсенневай і Ларысы Геніюш, Поразава зскізы для сімфанічнага аркестра, Пожні цыкл на словы Уладзіміра  Жылкі і Ларысы Геніюш(напісаны па замове Кракаўскага аддзялення Саюза кампазітараў Польшчы, прысвечаны Ежы Станкевічу), Dea Luna для сімфанічнага аркестра (прысвечана Гэлене Паплаўскай з Ляшчынскіх).

     На здымку вокладка і адварот, а таксама некалькі вокладак папярэдніх кампакт-дыскаў.

Улицы Порозово.

     Обновили статью "Название улиц в Порозово" в части Трансформация названий. 

И снова о Богуденках.

     Шедевр деревянного зодчества — так называют имение Богуденки в поселке Порозово Свислочского района. Более 10 лет усадьба медленно, но планомерно разрушается под воздействием холода, влаги и равнодушия. Попытки привести деревянный памятник архитектуры в порядок успехом пока не увенчались. Хотя все предпосылки для этого вроде бы есть. Два года назад имение приобрел с аукциона литовско-французский бизнесмен, уроженец соседней деревни. Но приступать к строительным работам он не спешит. Руководство района даже обратилось в прокуратуру с просьбой помочь найти с инвестором общий язык.

Пока продолжается спор, уникальная усадьба приходит в запустение.

Фасад с видом на парк

     На плачевное состояние усадебно-паркового комплекса в поселке Порозово Свислочского района местные власти обратили внимание уже давно. Старинное имение Богуденки — один из немногих уникальных деревянных памятников архитектуры, оставшихся на Гродненщине. Усадьба была построена в километре от агрогородка Порозово богатейшим польским помещиком Тадеушем Буттовт-Анджейковичем в середине XIX века. Просторный дом со множеством резных карнизов, башенок и ставен площадью более 500 квадратных метров. Фасад с видом на парк имеет граненый эркер с ломаной крышей, парадное крыльцо украшают колонны с мансардой. Дом по праву считают шедевром деревянного зодчества. Ничего подобного в Беларуси больше не сохранилось. В усадьбу ведет широкая въездная аллея, еще две аллеи направляют к заросшим озерам. Парк с вековыми липами, кленами и дубами также представляет историко-культурную ценность. Правда, сегодня впечатление очень сильно портят заросли дикорастущих кустарников.

     В 1937 году жители Порозово решили создать в доме госпиталь с жильем для врача. События 1939 года планы нарушили. Хотя больницу в конце того же года здесь все-таки разместили. В июне сорок первого в доме поселились погорельцы. А сразу после окончания войны и до 2002 года в имении располагалась Порозовская горпоселковая больница. После ее закрытия здание даже перестали протапливать. После чего памятник архитектуры начал постепенно разрушаться. В комнатах усадьбы, где были расположены больничные палаты, отвалилась штукатурка. Наружные стены в некоторых местах прогнили насквозь. Помимо здания самой усадьбы, сохранилась также одна старинная хозяйственная постройка, стены которой выполнены из камня. Впрочем, слово «сохранилась» здесь употребляется чисто условно. 

     В 2010 году историко-культурный объект передали крестьянско-фермерскому хозяйству при условии восстановления усадьбы и создания объекта агротуризма. Однако вдохнуть жизнь в умирающее имение не удалось. Поиски инвестора успехом не увенчались, и тогда было принято решение продать усадьбу с аукциона. Вдруг появится рачительный хозяин? И он вроде бы появился. Два года назад памятник деревянного зодчества приобрел иностранный бизнесмен, озвучив грандиозные планы по скорому восстановлению имения. 

     Но одно дело говорить и совсем другое — делать. Пока судьба усадьбы не дает покоя председателю Свислочского райисполкома Владимиру Онищику. 

— Вынужден был обратиться в прокуратуру, — озвучил свои действия глава района. — Чтобы вместе контролировать все действия владельца усадьбы. Обещаний было очень много, а вот реальных шагов не предпринимается. Сами видите, в каком состоянии пребывает парк. Есть определенные сроки ввода объекта в хозяйственный оборот, но мы видим, что за два года не сделано ровным счетом ничего. Деньги, а это 36 700 рублей, мы получили, но это не значит, что мы не следим за судьбой историко-культурного объекта.  Скоро владелец усадьбы подъедет на место и сможет лично рассказать о своих планах. 

Владелец усадьбы Сергей БОТВИЧ

     Через полчаса на аллее показался белоснежный внедорожник бизнесмена. Невысокого роста мужчина в черном пальто с меховым воротником спешит навстречу. 

— Сергей, — протягивает руку бизнесмен. 

— Вы владеете этой красотой?

— Можно и так сказать, хотя в этой стране немного другое отношение к собственности, — пожимает плечами Сергей Ботвич. — Я живу на две страны. Веду бизнес в Литве и во Франции. А вот родился я в соседней деревне Новый Двор. Там и сегодня живут мои родственники. Правда, мама недавно ушла из жизни. Помню, как ребенком лежал в больнице, которая располагалась в этом имении. 

— А есть ли проект и когда начнутся строительные работы? — задаю собственнику конкретный вопрос. 

— Понимаете, за границей к таким делам совсем другие подходы. Мы создали во Франции специальное туристическое агентство. Сначала надо просчитать все моменты. Специально приехал сюда, чтобы дать нужные указания. На месте хирургического корпуса планируем построить гостиницу экономкласса. Рядом будет ресторан «кантри-стайла», чтобы можно было делать «экшен»: быка на вертеле жарить и что-то в этом роде. Главное, чтобы была «аттракция». В основное здание нужно вкладывать немало денежных средств, поэтому его оставим на потом. Тем более есть определенные требования к его реставрации. В планах превратить основное здание усадьбы в своеобразный элитный клуб для охотников с ограниченным входом.

     Собственник усадьбы Богуденки уверен: усадьба уже введена в хозяйственный оборот. Он демонстрирует на планшете фото с группами охотников, которых он привозил сюда на отдых прошлой зимой. Но разве этого достаточно? 

Расслабляться не стоит

     Главный специалист по музеям и охране историко-культурных ценностей управления культуры Гродненского облисполкома Оксана Коханова пока не видит серьезного повода для беспокойства:

— Усадьбу Буттовт-Анджейковичей в поселке Порозово Свислочского района продали с аукциона, который был организован фондом «Гроднооблимущество». Естественно, с условием вовлечения в хозяйственный оборот в течение двух лет с момента заключения договора купли-продажи, а также создания на базе проданного имущества объекта туристического бизнеса с обеспечением свободного доступа к объектам историко-культурного наследия. Владельцем проведены археологические исследования, консервация здания, сделаны водостоки, отмостка, обеспечена охрана. Проведение ремонтно-восстановительных работ пока не началось. Но в этом плане тоже видны подвижки. В январе нынешнего года состоялось заседание с участием собственника, на котором утвердили график проведения работ с ежеквартальным отчетом. Это практически пошаговая инструкция к действию. Также к собственнику усадьбы уже были применены штрафные санкции, что также послужит определенным стимулом к действию. Однако, на мой взгляд, здесь очень важно не переборщить. Недавно вот возвратили в собственность государства Гродненский пивзавод. Теперь нужно вновь решать его судьбу. 

     Специалисты по охране историко-культурного наследия Гродненщины не скрывают: в марте нынешнего года вновь начались проверки состояния объектов, представляющих ценность для истории. В том числе с участием прокуратуры. Говорят, что положительные примеры есть и их немало. Но расслабляться не стоит. Важно наладить четкий контроль, особенно со стороны местных исполкомов, за соблюдением требований по охране объектов, имеющихся в каждом из семнадцати районов Гродненщины. 

Татьяна КОНДРАТЬЕВА Скрип деревянных половиц

Выток ракі Паразоўка. Бабры папрацавалі.

Патаемная музыка слоў.

     У творах кампазітара яўгена Паплаўскага па-новаму адкрываюцца сэнсы, прыхаваныя ў вершах класікаў беларускага пісьменства

 

     Словы часам — як дровы: нясуць у сабе энергію. Зрэшты, хіба што вяскоўцы ведаюць, як шмат папрацаваць трэба, каб і тое, і другое спачатку ўладкаваць прыгожа, а потым і спажыць з густам, з карысцю, саграваючы душу й цела. “Няма ў радках ні іскры, ні агню…” — хочацца, бывае, сказаць пра пісаку, што ў словах неахайны. І ўвогуле: тое, што сырое — не гарыць... А вось добрыя вершы, як вядома, здольныя несці ў сабе моцны зарад энергіі духоўнай, які ў чуйнай душы можа распусціцца кветкаю, ці заблішчаць дыяментам, ці загучаць музыкай… Не кожны, безумоўна, здатны ў рэзананс з вершам загучаць, не ўсе здольныя на такія мета-марфозы. Таму і маем запавет, які ў адным з перакладаў на беларускую мову гучыць так: “Не давайце сьвятога сабакам і ня кідайце пэрлаў вашых перад сьвіньнямі, каб яны не стапталі іх нагамі сваімі і, абярнуўшыся, не разадралі вас” (Паводле Мацьвея 7:6). 

     Чуйна ўслухоўваецца ў вершы, створаныя таленавітымі творцамі зямлі беларускай, кампазітар Яўген Паплаўскі. Родам які — з глыбінкі, з Гродзеншчыны: у мястэчку Поразава стаіць бацькоўскі дом. Хоць самі тыя вершы — нібыта й “ад зямлі”, аднак увабралі ў сябе нейкую святлістасць. Можа, таму і душа кампазітара, выслухоўваючы патаемную музыку гарманічна ўпарадкаваных слоў, на іх адгукаецца? Дарэчы, вакальныя творы, напісаныя ў садружнасці з вялікімі паэтамі, гучалі на аўтарскім канцэрце Яўгена Паплаўскага са знакавай назвай “Спрадвечнае святло” — тое было летась 12 лістапада ў Малой зале імя Рыгора Шырмы Беларускай дзяржфілармоніі. 

      Распачыналі праграму духоўныя хваласпевы, у якіх даўнія традыцыі знайшлі сучаснае музычнае ўвасабленне. Твор “Missa brevis” з пяці частак для жаночага хору без супра-ваджэння — новы: напісаны ў 2015 годзе на кананічныя лацінскія тэксты па просьбе польскага дырыжора Станіслава Краўчыньскага, яму ж і прысвечаны. На Беларусі выконваўся
ўпершыню.

     А ў 2016-м кампазітар напісаў “Малітвы” ў трох частках — таксама для жаночага хору без суправаджэння на кананічныя лацінскія тэксты. Твор прысвечаны родзічу кампазітара, ксяндзу, доктару тэалогіі Станіславу Глякоўскаму, і гэта была прэм’ера. І трэцяя навінка: “Дыптых” для жаночага хору без суправаджэння на словы Наталлі Арсенневай і Ларысы Геніюш. Для музычнага “прачытання” кампазітар выбраў вершы “Цішай ночка чаравала” і “Дрэмле вечар у ціхай дуброве”. Вершы, дарэчы, лёгка знайсці ў інтэрнэце. Як і тыя, з якіх нарадзіліся два іншыя творы Яўгена Паплаўскага: кантата “Родныя вобразы” для змешанага хору і ўдарных інструментаў на словы Янкі Купалы і Якуба Коласа (2007), а таксама канцэрт “Мой ціхі дом” для змешанага хору без суправаджэння на словы Ларысы Геніюш, Янкі Купалы і Якуба Коласа (1988). Твор “Мой ціхі дом” кампазітар прысвяціў бацьку, Уладзіміру Паплаўскаму.

     Аматары вакальнага мастацтва змаглі ацаніць, як хораша, сучасна гучаць беларускія па духу, па музычным строі творы кампазітара дзякуючы адметным выканаўцам. У першым аддзяленні спяваў Жаночы камерны хор “Concertino” Мінскага дзяржаўнага музычнага каледжа імя М. Глінкі. Гэты калектыў — лаўрэат міжнароднага і рэспубліканскага конкурсаў, уладальнік заахвочвання Спецфонду Прэзідэнта Беларусі па падтрымцы таленавітай моладзі. Мастацкі кіраўнік і дырыжор — Аляксей Снітко, хормайстар — Надзея Навічэнкава. А ў другім аддзяленні на сцэне быў заслужаны калектыў Рэспублікі Беларусь Дзяржаўная акадэмічная харавая капэла імя Рыгора Шырмы. Мастацкі кіраўнік — народная артыстка Беларусі Людміла Яфімава, дырыжор — Дзмітры Хлявіч.

     Варта дадаць, што таленту Яўгена Паплаўскага дапамагалі раскрыцца вядомыя педагогі як у Беларусі, так і ў замежжы. Ён закончыў Беларускую кансерваторыю (Беларускую дзяржаўную акадэмію музыкі) па класе Iгapa Лучанка i Дзмітрыя Смольскага ў 1986 годзе. Потым стажыраваўся пад кіраўніцтвам Сяргея Сланімскага ў Санкт-Пецярбургскай кансерваторыі, браў удзел у майстар-класах прафесара Парыжскай кансерваторыі Тон дэ Леюва. У 1991-м па ініцыятыве маладога кампазітара быў арганізаваны ў Мінску Міжнародны фестываль сучаснай камернай музыкі (праходзіў раз на два гады да 1995 года). Аў 1997-99 гадах Яўген Паплаўскі асвойваў кампазітарскі досвед суседзяў: на стыпендыю Польскага Урада працаваў у Гданьску ў Акадэміі музыкі імя Станіслава Манюшкі над творам для сімфанічнага аркестра “Барбара Радзівіл”, а таксама ў Студыі электраакустычнай музыкі Акадэміі музыкі ў Кракаве, дзе меў уласны творчы праект.

     Зварот да беларускай культурнай спадчыны, павага да гісторыі Бацькаўшчыны — творчае крэда Яўгена Паплаўскага. У прыватнасці, на Нацыянальным конкурсе кампазітараў, прысвечаным 500-годдзю Францішка Скарыны (1991 год) ён атрымаў II прэмію за сімфонію “Lux aeterna” для тэнара, хору i сімфанічнага аркестра на словы сучаснага беларускага паэта Лявона Эміліта. Прэм’ера яе была 21 сакавіка 1997 года: пад час святкавання 1000-годдзя Гданьска. Спадзяемся, што сёлета, да 500-годдзя беларускага кнігадрукавання, сімфонія прагу-чыць і ў Беларусі. У творчасці Яўген Паплаўскі звяртаўся да вершаў польскага паэта, Нобелеўскага лаўрэата Леапольда Стафа (стварыў харавы цыкл “Пагода ўжо позняй восені”). А ў 2013-м па замове Кракаўскага аддзялення Саюза кампазітараў Польшчы напісаў цыкл “Пожні” для змешанага хору без суправаджэння на словы Уладзіміра Жылкі і Ларысы Геніюш. Прэм’ера цыкла была 15 снежня 2013 года пад час Аўтарскага канцэрта кампазітара ў Кракаве (Вакальны ансамбль SINGET, дырыжор — Марыя Янушкевіч). Увогуле ж творы беларуса шырока пайшлі па свеце: выконваліся на фестывалях сучаснай музыкі ды асобных канцэртах у Германіі, Нідэрландах, Даніі, Італіі, Іспаніі, Чэхіі, Польшчы, Украіне, Літве, Аргенціне, Бразіліі, Расіі ды ЗША. Многія творы запісаны на сямі кампакт-дысках, выдадзеных у Мінску.

     І арганізатарскім здольнасцям кампазітара можна пазайздросціць. У 2015-м аўтарскія канцэрты Яўгена Паплаўскага адбыліся ў Мінску і Кракаве. А летась 29 кастрычніка ў Мексіцы была прэм’ера яго твора “Бэзавы вечар” для віяланчэлі і фартэпіяна (2015; Cracow Duo: Ян Каліноўскі — віяланчэль, Марэк Шлезэр — фартэпіяна) у плыні шэрагу канцэртаў, арганізаваных Нацыянальным універсітэтам Мексікі. 

     Нядаўна ж Яўген Паплаўскі паведаміў нам: у выдавецкім аддзеле Беларускага дзяржуніверсітэта культуры і мастацтваў рыхтуецца да выдання Першы сшытак новай серыі “Рэлігійная музыка на Беларусі”. У выданне ўключаны і “Восем выбраных распеваў з Супрасльскага ірмалагіёна (1598—1601)” у ягонай шматгалоснай версіі для змешанага хору без суправаджэння.  

Крынiца: Рыгор Арэшка. Газета з Беларусi "Голас Радзімы" , 2 лютага, 2017. NO. 5 (3509).